Poszukując Prawdy~ Gra Mayi

-,-
---------------------------------------------------------------------
-Dzień dobry.Powiedziałam do kobiety z lekkim uśmiechem.Po chwili uśmiech mi z rzadział gdy usłyszałam dwa imiona Luiza i Christina.Co to za dwie dziewczyny?Myślałam.Planowałam pogadać później z chłopakami.

Gdy tylko ich matka poszła chłopcy zaczeli znów pogawędkę.
K- A ona znowu o tym samym po jakiego ona nas tak szybko zaręczała co?
M- A skąd mam wiedzieć zostałem zaręczony pięć lat temu w tym samym wieku co ty a niedługo to mi każą jeszcze z nią się ożenić.
Im dłużej słuchałaś tym coraz mniej wiedziałaś o tej rodzinie.
M- Ale jak już jesteśmy tu we trójkę to może pójdziemy na lody skoro i tak nie ma co robić co ty na to Maya?
Marco uśmiechną się do ciebie Kai tylko kiwnął głową na znak że się zgadza.

Słuchałam rozmowy chłopaków w spokoju chodź we mnie się gotowało.Czemu fajni chłopacy muszą być zajęci?Myślałam.Miałam spokojną minę ale chciało mi się płakać.-Nie mam ochoty.Ale wy idźcie.Ja wrócę do pokoju.Powiedziałam i wróciłam do pokoju.Położyłam się na łóżku.Znów zmorzył mnie sen.

Chłopcy byli trochę smutni że im nie będziesz towarzyszyć ale przeprosili cię i poszli gdzieś w stronę głównego placu miasta. Idąc do waszego pokoju minełaś Frankiego, na twój widok zwiał w przeciwnym kierunku tym razem już nie kulejąc. Sen miałaś spokojny i nikt go tym razem nie przerwał, gdy się obudziłaś koło ciebie leżało twoje zdjęcie w stroju pokojówki które Marco zrobił wcześniej oraz liścik.
Mayu razem z Kai'em zwiewamy od naszych narzeczonych mam nadzieję że odnajdziesz rodziców i że się jeszcze kiedyś spotkamy. Marco
Ps. Mam jeszcze kopię tego zdjęcia.
Nagle do pokoju wpadły dwie dziewczyny miały jeszcze z łzami w oczach.
-Gdzie oni są.

Wróciłam do pokoju i zasnęłam.Gdy się obudziłam rozejrzałam się po pokoju i zobaczyłam to zdjęciem. Uśmiechnęłam się oglądając je.Och ten Marko.Przeczytałam ten liścik i momentalnie posmutniałam.Byłam zła na nich że mnie tu zostawili.Gdy weszły tu te dziewczyny ścisnęłam liścik w ręce.-Kto?Zapytałam.

Dwie dziewczyny przeszukiwały pokój wzrokiem ale gdy nie zauważyły tego co chciały tylko westchnęły żałośnie siadając przy stole. Marco i Kai zerwali zaręczyny i uciekli od nas, wiedziałyśmy że nas nie lubią ale nie sądziłyśmy że bez wyjaśnień uciekną. Dziewczyna która wyjaśniła ci czego szukały rozpłakała się zaś druga próbowała ją pocieszyć i zwróciła się do ciebie. Usłyszałyśmy od Frankiego że Marco wynajął pokój z tobą i pomyślałyśmy że może tu ich znajdziemy ale jak widać myliłyśmy się. No to się władowałaś prosto w kryzys narzeczonych.

Usiadłam obok dziewczyn przy stole i pocieszająco je poklepałam po ramieniu.Szkoda ich mi było.-Zaraz skoro was nie lubili t czemu się zaręczyliście?Zapytałam dziewczyn.Mi też było smutno że mnie razem nie zabrali

To przez naszych rodziców chcieli byśmy połączyli nasze interesy nasza rodzina ma hodowle pokemonów a ich robi jakieś eksperymenty więc uznali że połączenie rodzin wyjdzie na dobre. Nawet nie spytali co my sądzimy na ten temat najpierw ciągle się kłóciliśmy ale potem chyba naprawdę się wciągnęłam w ten związek. Dziewczyny ciągle były przygnębione choć już trochę w mniejszym stopniu, potrzebowały kogoś komu mogły się zwierzyć i padło na ciebie.

-Rozumiem.Chodź ja wolałabym sama sobie wybrać męża.Powiedziałam gdy je wysłuchałam.-Weźcie się w garść.Nie możecie płakać z powodu chłopaka.

A myślisz że my nie ale nasi rodzice ale jesteśmy odrobinę wdzięczne chłopakom za wzięcie winy na siebie teraz przynajmniej nie musimy się z nimi żenić. Dziewczyna uśmiechnęła się do ciebie a druga przestała płakać. Przepraszamy że tak nagle wpadłyśmy jestem Liza a to Cristina jeszcze raz przepraszamy mam nadzieję że chłopcy kiedyś się znajdą, my już pójdziemy. I zanim zdążyłaś coś powiedzieć obie panny znikneły a ty znów zostałaś sama.

-Cześć miło było was poznać.Powiedziałam i gdy wyszły odetchnęłam z ulgą.Postanowiłam wyruszyć z tego miasta.-Szkoda, chciałam z Marco być na tym festiwalu.Myślałam biorąc swoje rzeczy.Oddałam klucz Frankiemu i wyszłam z budynku.Ruszyłam w stronę kolejnego miasta smutna.

Gdy tylko wyszłaś z miasta znów czekała na ciebie wędrówka przez las. Las był sztucznie posadzony przez co drzewa rosły w identycznych że można się łatwo zgubić na domiar złego ścieżka po której skończyła się. Byłaś sama w nieznanym lesie bez żadnych wskazówek jak trafić do następnego miasta.

-Świetnie.Czemu wszystko musi się zepsuć?Zapytałam siebie.Wskoczyłam na sam czubek drzewa.Na wierzchołku rozglądam się za kolejnym miastem.Już tęsknie za Marco.Myślałam smutna.

Nawet wdrapując się na wierzchołek drzewa nie byłaś wstanie nic dostrzec nawet jakiegoś punktu odniesieni. Chyba nie pozostaje ci nic innego jak iść na ślepo przez las licząc że kogoś znajdziesz.

Westchnęłam i wróciłam na ziemie.Szłam na oślep przez las. szukając drogę do miasta.Rozglądałam się przy okazji za jakimiś pokemonami do złapania.Wyciągnęłam z kieszeni liścik od Marco i znów go przeczytałam.Dlaczego nie wzięli mnie ze sobą?

Idąc przez las czułaś na sobie czyjś wzrok ale nie wiedziałaś do kogo on należy. W pewnym momencie na głowę wskoczyła ci Buneary i nie chciała zejść uczepiła się ciebie mimo próśb i wysiłków nie mogłaś jej ściągnąć z głowy.

-Hej Buneary .Mogłabyś mi pomóc wyjść z tego lasy?Zapytałam pokemona i próbowałam ją ściągnąć z mojej głowy.-Jeżeli mi pomożesz to może zostaniesz moim pokemonem co ty na to?Zapytałam Buneary.

Buneary kiwnęła tylko główką że nie pokaże ci wyjścia z lasu, trafiłaś chyba na złośliwego pokemona. Czułaś dalej na sobie czyjś wzrok ale nie mogłaś znaleźć powodu swojego przeczuci.

-Skoro nie chcesz to chodź z mojej głowy.Nie zamierzam tracić czasu.Powiedziałam niezbyt zadowolona z postawy Buneary .Staram się ją z ciągnąć z mojej głowy.Po chwili sie poddałam i szłam dalej

Pokemon dalej nie chciał puścić twojej głowy więc musiałaś nosić Buneary aż się od ciebie nie odczepi. Im dłużej szłaś tym bardziej błądziłaś każde drzewo wyglądało identycznie oszaleć można było. A dziwne uczucie pozostawało.

-Buneary proszę zostaw mnie.Powiedziałam do pokemonki. Szłam dalej.Z każdym krokiem coraz bardziej się denerwowałam.Rozglądałam się za tym kimś co mi się przygląda

Pokemon robił ci na złość im bardziej ją prosiłaś by zeszła tym bardziej się do ciebie przyczepiała tak że wyglądałaś jakbyś miała czapkę z Buneary. Mimo że się rozglądałaś dalej nie mogłaś znaleźć ani drogi do miasta ani śledzącego cię cienia.

-Buneary opanuj się i daj mi spokój.Mówiłam jej non stop.W końcu stanęłam w miejscu.-No dobra.Pokaż się kimkolwiek jesteś. Powiedziałam głośno i wyraźnie by ten ktoś mógłby mnie usłyszec.

Usłyszałaś czyjś śmiech a potem męski głos. Buneary chodź tu daj już spokój dziewczynce. Na jednym z drzew stał taki oto chłopak Klik Pokemon zszedł z twojej głowy i dość szybko znalazł się na ramieniu chłopaka, który obserwował twoje zachowanie przez większość pobytu w lesie.

-Dziewczynce?Phi.Prychnęłam i szłam dalej zła.-Po co mnie śledzisz co?Co ja ci takiego zrobiłam hmmm?Pytałam idąc przez las.