Poszukując Prawdy~ Gra Mayi

Kolejny okropny poranek w starym sierocińcu, jak zwykle obudziły cię wrzaski młodszych dzieciaków biegających tam i z powrotem. Twoja Aipom leżała obok ciebie na starym materacu, w kącie pomieszczenia. Sierociniec wewnątrz nie wyglądał jakoś rewelacyjnie, zwykłe zniszczone pomieszczenie z masą materacy dla sierot, większość była poniszczona lub obsikana przez najmłodszych "domowników". Dzieciaki trzymały się od was z daleka i nie chciały mieć z wami nic wspólnego. Jedyne rzeczy jakie należały do ciebie to przedmioty od profesora wraz z pokeballem dla Aipom oraz torba znaleziona gdzieś w lesie gdzie upychałaś różne posiadane przedmioty. Szkoda że twój spokój nie mógł trwać dłużej ale znów nagrabiłaś sobie u opiekunki sierocińca.
-Maya ile razy mam ci powtarzać ,że nie tolerujemy tutaj pokemonów, jeszcze jeden taki wybryk a wyrzucę was na zbity pysk. Ja wam okazuje litość pilnując cię od jedenastu lat a ty od trzech lat ciągle wpuszczasz tą małpę do środka, dziś za karę nie jecie śniadania a będziecie zmywać naczynia.
Słowa opiekunki wydawały się prawdziwe choć to właśnie może być twoja przepustka na wolność.

Wstałam obudzona krzykiem tych małych bachorów. Czy oni nie mogą uszanować że ktoś chcę jeszcze pospać? Na szczęście Aipom nie obudzili. Ona ma taki mocny sen. Pomyślałam patrząc na moją starterkę . Z ciekawości użyłam na niej mojego pokedexa by dowiedzieć się jakie zna ataki. Zdenerwowały mnie słowa opiekunki. -Proszę bardzo! Mogę odejść nawet w tej chwili! Powiedziałam zakładając na ramię torbę z moimi podstawowymi przedmiotami trenerskimi. -Nie zamierzam wam już siedzieć na głowię. Wyruszam w tej chwili. Powiedziałam, kazałam Aipom (ruchem głowy) wskoczyć na moje ramię. Gdy to zrobiła wyszłam.

Czerwone pudełeczko wyświetliło takie oto dane:
Opiekunka słysząc twe słowa poczerwieniała ze złości.
-Co za niewdzięczny gówniarz, a rób sobie co chcesz i tak nikt cię tu nie chce odmieńcu.
Zabrałaś swoje rzeczy i wyszłaś z budynku, sierociniec z zewnątrz tylko odrobinkę lepiej wyglądał niż wewnątrz. Udało ci się wydostać na wolność, było to łatwiejsze niż się przypuszczało ale ważne jest to iż jesteś wolna. Oddalając się od sierocińca weszłaś do lasu, nie był to jakiś straszny las a tylko najzwyczajniejszy pełen drzew las, choć niekiedy dało się usłyszeć dziwne dźwięki wychodzące z jego głębi. Będąc sama wreszcie mogłaś w spokoju przemyśleć co dalej będziesz robić oczywiście twój pokemon też musi wtrącić swoje trzy grosze.
-Jesteś pewna że to był dobry pomysł opuścić sierociniec może i było tam koszmarnie ale miałaś co jeść a tu musisz radzić sobie sama.
Może i małpka nie dodawała ci otuchy ale miała rację na głodzie nie zdziałasz za dużo.

Wychodząc z pokoju obrzuciłam piorunującym spojrzeniem opiekunkę. Odmieniec? Phi to ty jesteś dziwna. Gdy wyszłam z sierocińca poczułam się wspaniale, z lekkim uśmiechem obejrzałam się za siebie żegnając raz na zawsze sierociniec. Weszłam sprężystym krokiem do lasu. Rozejrzałam się chwilę a następnie wskoczyłam na drzewo. Zaczęłam przemierzać las w ten sposób. Wsłuchałam się w słowa mojej starterki.-Może i masz racje.Ale damy sobie razem rade.

-Niech ci będzie, może zaczniemy od znalezienia śniadania bo tak daleko to nie zajdziemy.
Skacząc po drzewach musiałaś przemyśleć propozycje swojego pokemona, nie wie działaś kiedy złapie was głód. Skacząc tak po drzewach dostrzegłaś sad pełen owoców ale znajdował się na czyjejś posiadłości mogłaś zaryzykować i spróbować zjeść za darmo, rezydencja wyglądała na pustą ale może lepiej unikać problemów i poszukać jedzenia gdzieś indziej decyzja należy do ciebie.

Zgoda.Powiedziałam do starterki i rozglądam się za jakimiś owocami do jedzenia. Gdy zauważyłam sad uśmiechnęłam się do Aipom. Nie mogłam się zdecydować czy ukraść te owoce czy szukać ich gdzie indziej. Zdecydowałam że poproszę Aipom o radę. -Aipom co ty na to by ukraść kilka owoców z tego sadu?

Twój pokemon przez krótką chwilę zastanawiał się nad propozycją.
-Mogą być z tego problemy, ty decyduj.
Z lasu dobrze było widać teren sadu nikogo w nim nie było, dom również wydawał się pusty ale nigdy nic nie wiadomo. Twoją uwagę przykuła grupka pokemonów ,które przybiegły nie wiadomo skąd i zaczęły wcinać owoce.

-No dobrze.Rzucamy się na te owoce, zbieramy je jak najszybciej i najwięcej i zwiewamy.Powiedziałam i ruszyłam do ataku.Zebrałam jak najwięcej owoców i uciekłam z miejsca zdarzenia wprost w koronę drzew gdzie mogłam się skryć razem z moją kochaną Aipom. Czekam z jadzeniem aż moja starterka wróci, śledzę jej poczynania z mojego ukrycia..

-To do roboty.
Twój pokemon zeskoczył razem z tobą i zabrałyście się za kradzież owoców, pokemony które jadły te owoce były niezadowolone z tego że bierzecie je bez pytania ale nic nie zamierzały robić patrzyły tylko i czekały jakby miało coś się zdarzyć. Gdy już znalazłaś się na drzewie i czekałaś na swoją Aipom czułaś na sobie czyjś wzrok ale nie zwracałaś na to uwagi. Twój pokemon już wracał ale gdy spojrzał na ciebie zastygł w miejscu z przestraszoną miną. Sugerowało to że coś jest za tobą, poczułaś uścisk na brzuchu gdy się odwróciłaś zobaczyłaś wkurzonego Charizarda, najwidoczniej to był powód spokojnego zachowania reszty poków.

Gdy moja pokemonka wróciła i miała przestraszoną minę powiedziałam -Coś za mną stoi tak? .Odwróciłam się powoli.Gdy zobaczyłam Charizarda przestraszyłam się nie na żarty.-Ehmmm dzień dobry Charizardzie. Proszę nie jedz mnie.Powiedziałam do niego błagalnie.

Charizard chwilę się zastanawiał po czym usłyszałaś czyjś głos.
-Był dobry póki nie przyłapałem złodziei w sadzie mojego państwa, i nie martw się nie gustuje w chudym mięsie.
Głos należał do Charizarda potrafił mówić dokładnie tak jak twoja Aipom. Przynajmniej masz pewność że cie nie zje na śniadanie ale również nie zamierzał zwolnić uścisku swojego ogona. Po chwili usłyszeliście gwizd dochodzący z okolic domu Charizard poderwał się do lotu a ty razem z nim szkoda tylko że twoja Aipom dalej stoi spanikowana i się nie rusza.

-Ty gadasz?Dziwne...Mój pokemon też mówi ale ona potrafi to dzięki moim DNA.W jaki sposób ty potrafisz mówić? Zapytałam Charizarda nawet się nie wyrywając.W samą porę zdążyłam złapać Aipom do pokeballa.Wiedziałam że mi się teraz dostanie.Oby tylko nie zadzwonili na policje lub do domu dzieckaMyślałam.Zamknęłam oczy by nie wiedzieć co się teraz stanie.

-W tym budynku większość pokemonów potrafi mówić a potrafimy to dzięki osobom które tu mieszkają, zrobiliśmy to samo co ty i twoja małpka.
Więc wymiana DNA w tym domu możliwe że znajdziesz tu jakieś wskazówki odnośnie swoich rodziców. Po chwili lotu zatrzymaliście się przed drzwiami domu.
-Długo jeszcze będziesz zamykać oczy, mój trener chce cię widzieć masz farta że tylko on dziś jest w domu inaczej byłabyś w poważnych tarapatach. W środku idź po schodach na górę pierwsze drzwi po lewej.
Po słowach Charizarda można sądzić że jednak uda ci się ominąć większej kary, pokemon otworzył ci drzwi, musiałaś iść za wskazówkami by nie wpaść w jeszcze gorsze tarapaty.

Czyli oni zrobili to samo co moi rodzice.A może ich znają?Będę musiała zapytać. Pomyślałam.Gdy Charizard wylądował stanęłam na nogach i otworzyłam oczy.Wysłuchałam jego wskazówek w skupieniu.-Dobrze.Dziękuję.Powiedziałam i pogłaskałam go niepewnie.Weszłam do środka i poszłam do trenera Charizarda słuchając się jego wskazówek.

Głaskanie Charizarda który przyłapał was na kradzieży to nie za dobry pomysł widać było że patrzy na ciebie zdenerwowanym wzrokiem. Idąc za wskazówkami Charizarda szybko znalazłaś wskazany pokój, gdy tylko się zbliżyłaś do drzwi usłyszałaś "Wejść" głos należał do chłopaka. Pokój w którym się znalazłaś nie był jakoś bogato zagospodarowany, zwykły pokoik z telewizorem szafą i półkami oraz biurkiem na którym znajdowało się sporo książek jedynym wyjątkiem od normalnego pokoju było wielkie łóżko znajdujące się pod ścianą.
- No i to jest ten nasz złodziejaszek, nikt ci nie mówił że nie należy kraść i co by tu teraz z tobą zrobić.
Głos dobiegł z łózka na którym siedział chłopak, wpatrywał się w ciebie bardzo dokładnie ale sama nie mogłaś określić jego wyglądy przez zasłonę zamocowaną do łóżka.

Rozejrzałam się po pokoju ze zdziwieniem.Taki wielki i bogaty dom a tu taki zwykły pokoik.Widać że mieszka tu ktoś normalny.Każdemu kawałkowi pokoju przyjrzałam się dokładnie.Oparłam się o drzwi i czekam co jeszcze powie ten chłopak.Włożyłam ręce w kieszenie i czekam.

Twoje milczenie chyba mu się nie spodobało,zszedł z łożka wreszcie mogłaś zobaczyć jak twój sędzia wygląda, staną przed tobą wysoki chłopak z czarnymi włosami było na tyle długie że nie widziałaś jego jednego oka. -Coś mało rozmowna jesteś, będziesz tam tak stała jak słup soli czy usiądziesz.Wskazał ci krzesło przy biurku a on sam wrócił na łóżko zmieniło się tylko to że zasłony były już odsłonięte. Pomyślimy co z tobą zrobić, kiedyś za kradzież ucinało się rękę może przywrócimy stare tradycję czy masz może jakiś lepszy pomysł.

Popatrzyłam na chłopaka z troszkę przymrużonymi oczami.Poszłam w kierunku krzesła i usiadłam na nim przodem do chłopaka.-Cóż.Nie jesteśmy już w średniowieczu a owoców nawet nie zdążyłam zjeść.Możesz sobie iść po nie.Powiedziałam a po chwili dodałam:-Zauważyłam że Twój pokemon potrafi mówić.Mój też. Charizard powiedział mi że potrafi mówić dzięki wszczepieniu DNA, tak samo nauczyła się mówić moja Aipom.

Chłopak słysząc twoje słowa westchnął tylko.
-Nie znasz się na żartach, nie ważne czy zjadłaś czy nie ważne że kradłaś gdyby byli tu moi rodzice to pewnie byłabyś już królikiem doświadczalnym więc ciesz się że kara zależy ode mnie ja przynajmniej jestem otwarty na propozycje.
Chłopak uśmiechnął się do ciebie może i miał dosć dziwne poczucie humoru ale co do jego rodziców to już już chyba nie żartował.
- Tak miałem z nim wymieniane DNA gdy był jeszcze Charmanderem prawie każdy pokemon w tym domu miał wymieniane DNA z człowiekiem. A wszystko to przez zapiski jakiejś pary doktorków, Chank czy jakoś tam, jakoś mnie to nie interesuje przynajmniej mam z kim pogadać wkurzające są tylko efekty DNA poka na człowieka.

-Ja już jestem królikiem doświadczalnym i już mi wystarczy.Powiedziałam patrząc na chłopaka.Też się do niego uśmiechnęłam.Wysłuchałam w ciszy słowa chłopaka.-Chyba mówisz o moich rodzicach.Zostawili mnie w domu dziecka i własnie zaczęłam podróż by ich szukać.A mi się te efekty podobają.Dzięki DNA Aipom jestem zwinna i mogę wysoko skakać.Tylko nie podoba mi się ta plama na brzuchu.A jakie ty masz zdolności?

Zmiana DNA to jeszcze nic moi rodzice jeszcze by wymienili narządy wewnętrzne, nie lubią złodziei, ostatni opuścił ten dom z uszami królika.
Chłopak wsłuchiwał się w w twoje słowa chyba wiedział coś o czym ty nie wiedziałaś.
-Mamy podobnych rodziców, lubią eksperymentować. Jak chcesz mogę ci pomóc szukać twoich rodziców oczywiście jak odbędziesz karę za kradzież. Zmiany w zdolnościach to dopiero początek nie zdziw się jak wyrośnie ci ogon lub coś w tym stylu. DNA pokemona Ewoluuje razem z nim więc twoje zdolności zmieniaja się razem z twoimpokemonem. A co do moich zdolności, to tajemnica.
Chłopak wstał z łóżka i wyszedł z pokoju ale wrócił po chwili.
-Co tak siedzisz pokarze ci co masz za karę zrobić.

Wystraszyłam się nie na żarty po tym co powiedział mi chłopak o swoich rodzicach.Wsłuchałam sie w słowa chłopaka.-Na serio chciałbyś mi pomóc ich znaleźć?Zapytałam.-Czyli jak mój pokemon wyewoluuje i dojdzie mu jeden ogon to ja też dostanę?Zapytałam.Byłam załamana.Nie dość że już jestem wyśmiewana to co bedzie gdy będę miała ogon?Poszłam za chłopakiem.-Co to za kara?

-I tak nie mam nic lepszego do roboty cała rodzinka pojechała na wakacje a mnie zostawili bo się bali że odlecę i coś rozwalę tak więc jestem tu sam nie licząc pokemonów. A co do ogona wszystko jest możliwe.
Szłaś za chłopakiem, zaprowadził cię do pomieszczenia które wyglądało na przebieralnie służby.
-Nic wielkiego kara ma ukarać więc ta będzie tylko żenująca, szczegółów do myślisz się po otwarciu szafki, chyba siódemka będzie na ciebie pasować.
Nie wiedziałaś o co mu chodziło ale i tak nie miałaś większego wyboru. Gdy otworzyłaś szafkę nr siedem twoim oczom ukazał się stój pokojówki mogłaś się już domyślić dlaczego kara miała być żenująca.

-Czyli latasz.Jedno już wiem. Powiedziałam z zadowoleniem.Szłam za chłopakiem z lekkim uśmiechem.-Żenująca?Ehhhh.Powiedziałam i otworzyłam szafkę. Gdy zobaczyłam co jest w środku popatrzyłam bez słowa na chłopaka i poszłam się w to przebrać w jakimś intymnym miejscu.Pokazałam się chłopakowi.Nie czułam się w tym stroju najlepiej.-Co dalej?

-Może tak może nie. Chłopak uśmiechnął się szyderczo. Gdy już się przebrałaś i pokazałaś się chłopakowi pierwsze co zrobił to buchnął śmiechem, gdy już się uspokoił otarł łzy.
-Nie sądziłem że na serio to ubierzesz, choć muszę przyznać że ładnie ci w tym. A teraz wyjaśnie ci twoją karę, zwykła praca pokojówki , przynieś, podaj, pozamiataj przez jeden dzień po tym czasie jesteś wolna i możemy ruszać szukać twoich rodziców. Na początek pokaże ci co gdzie jest.
Jak powiedział tak zrobił przez jakieś trzydzieści minut pokazywał ci dom w taki sposób, że momentalnie załapałaś co gdzie jest, gdy już zwiedziliście cały dom zaprowadził cię do kuchni.
-To będzie twoje pierwsze zadanie, zrób coś na śniadanie i nie musisz się martwić możesz też coś sobie zrobić.