[004][D][Krótka] Luxian

Kolejny, piękny dzień wstał, a ty obudziłeś się w swoim pokoju w Centrum Pokemon. Nic nadzwyczajnego nie wyczuwałeś w powietrzu, bo przecież... cóż niezwykłego mogło cię spotkać?
Słońce świeciło mocno, było parno. Ludzie na zewnątrz rozbierali się, jak tylko mogli i wachlowali czym się dało. Tymczasem ty i twój pokemon patrzyliście na to z okna na trzecim piętrze.
Wtem twoim oczom ukazała się kobieca sylwetka. Nie widziałeś jej twarzy, gdyż zakrywała ją dłońmi, lecz mogłeś być pewien, że była smutna.




Post #001

Chłopak dopiero co sięobudził. Był lekko zaspany, lecz nei na tyle, żeby nei zauważyć przygnębionej kobiety znajdującej się na dole. Zmartwiony szybko się przebrał i położył swoją towarzyszkę na ramieniu, po czym zbiegł na dół i podszedłdo owej dziewczyny.
-Przepraszam, czy coś się stało?

Twój pokemon trzymał się na twoim ramieniu spoglądając na ciebie zaciekawionym wzrokiem. Petitil nie za bardzo wiedziała, co się tak naprawdę dzieje, ale czuła, że coś jest nie tak.
Kiedy podszedłeś do kobiety, ta na chwilę odsunęła dłonie od twarzy i spojrzała na ciebie zapłakanymi oczami. Bardzo ładnymi, w kolorze nocnego nieba oczami. Dopiero wtedy mogłeś się jej przyjrzeć. Była dużo młodsza, niż się wydawało. Mogła mieć maksymalnie szesnaście lat, choć niektóre walory jej ciała mogły mówić coś innego. Była posiadaczką długich, brązowych włosów, które kręciły się lekko na końcach (Wygląd).
- Słucham? - Zapytała cicho, jakby z opóźnieniem reagując na każde twoje słowo.
- Ach, owszem! Stało się. - Mruknęła spoglądając w ziemię i chowając głowę w kolanach. - Ukradziono mi odznakę z Pewter Gymu. A tak ciężko trenowałam, żeby ją zdobyć! - Łzy napłynęły jej do oczu, pociągnęła nosem. - A najgorsze jest to, że wraz z odznaką zaginęła i moja mała Dratini!


Post #002

Gdy tylo podszedł do dziewczyny, odrazu zauważył jej urok, który na chwilę przyćmił jego działania. Jednak chwilę później, po usłyszeniu jej anielskiego głosu, chłopak niemal odrazu otrzeźwiał.
-Ktoś ukradł ci odznakę i Pokemona?-Zapytał zaciekawiony Luxian.-Z chęcią ci pomogę, jednak musisz mi powoli opowiedzieć jak wszystko się stało.
Chłopak pogładził ją po głowie, tak jak to przywykł robić z Charlotte. Czekał na odpowiedź, uśmiechając się opiekuńczo, oraz mając nadzieję że jakoś pomoże.

Dziewczyna przez pewną chwilę milczała. Starała się powstrzymać płacz i doprowadzić swój głos do porządku. Spojrzała na ciebie zapłakanymi i czerwonymi oczami. Westchnęła głośno i zaczęła swoją opowieść.
- To stało się dzisiaj rano. Nocowałam w Centrum Pokemon, a rano chciałam zapłacić za nocleg. No i wtedy zostawiłam plecak i moją małą Dratini na stoliku niedaleko komputera. Gdy się odwróciłam mojego pokemona nie było! Myślałam, że może gdzieś sobie poszła, więc zaczęłam jej szukać. Ale potem, gdy otworzyłam plecak, okazało się, że nie mam odznaki! - Dziewczę rozpłakało się bardziej, lecz twoja dłoń na jej głowie ewidentnie ją uspokajała.

Jasne. Nie było aż tak źle. Zawsze mogło być gorzej. Zmartwiony chłopak spojrzał ponownie na dziewczynę, po czym zaczął od nowa.
-Widziałaś może tam kogoś podejrzanego? Wiem że to mało prawdopodobne, ale czasami kręci się ktoś podejrzany. Może wcześniej z tobą rozmawiał, lub patrzył dziwnie na twoją Dratini? Nie martw się, jak tylko dokończysz od razu pójdę szukać. Obiecuję ci że znajdę!!
Chłopak uśmiechnął się jeszcze szerzej, i położył Charlotte na kolanach dziewczyny, głównie po to, żeby ta ją pocieszyła. W końcu kto nie uśmiechnie się, do tak uroczego pokemona?