Safari IronMan

Wchodzisz do jeden z kilku stref safari. Ta w której rozpoczniesz swoją przygodę ze strefami jest porośnięta ogromnymi drzewami i często tak gęsto, że nie przebija się przez nie światło. Obsługa safari dokładnie przeszukała cię przed wejściem do strefy, a już po chwili mogłaś ruszyć na polowanie razem ze swoim poke-partnerem, który był zadowolony otoczeniem.

Rozejrzałam się wokoło zaciekawiona i spojrzałam na mojego pokemona. Poklepałam Gligara po łbie i ruszyłam w drogę przed siebie. W tej strefie było naprawdę ciekawie. Ogromne drzewa, które prawdopodobnie służyły za kryjówki dużej ilości pokemonów... No i to przyciemnienie, które nadawało temu miejscu przyjemny jak dla mnie klimat.
- No to sobie sporo powędrujemy... - stwierdziłam.

A więc hej ho i do przodu. Ruszyliście przed siebie. Na razie nie dostrzegliście żadnego pokemona. Gdzieś w oddali widziałaś innych trenerów, którzy także przybyli tutaj na łowy, ale większość z nich też dopiero co rozpoczeła poszukiwania i nie znalazła nic godnego uwagi. Łatwo nie będzie, ale czy ktoś mówił, że będzie?

Przynajmniej coś pospędzam czas z moim pokemonem.
Tak więc cały czas szłam po terenie safari i co chwila zerkałam co też porabia mój pokemon. Może i ciężko będzie natrafić na pokemona, ale to nie była dla mnie zbytnia przeszkoda. Przynajmniej fajnie będzie.

No oczywiście, że będzie fajnie, chyba że nie lubi się łapać pokemonów, wtedy już niekoniecznie fajnie. Gligar chasał sobie z gałązki na gałąś rozglądając się wokoło, lecz nic konkretnego nie zobaczył. Zrobił kilka fikołków, trochę popisał sie swoimi umiejętnościami latania, mimo iż Gligary nie należą do jakiś wybitnych lotników. Tak więc krótko mówiąc na razie nic nadzwyczajnego.

Cały czas szłam przez to safari i przyglądałam się wydziwianiom mojego pokemona. Cały czas rozglądałam się za jakimiś pokemonami, które mogłabym złapać. Jednak z tego co widzę, na razie panują tu pustki... Mimo wszystko dobry nastrój mnie nie opuszczał. Z pewnością łatwo nie będzie, ale mnie yo wszystko dodatkowo motywowało.

Szliscie dalej. Niby zrezygnowani, a jednak z zapałem. Wciąż przed siebie. W pewnym momencie Gligar szybko poleciał do przodu i obleciał pewne miejsce otoczone liściami. Porwócił do Ciebie i wskazał szczypcami na tamto miejsce wykrzykując coś w swoim języku. Idziesz to sprawdzić, czy może olewasz?

Spojrzałam na pokemona i kiwnęłam głową.
- Oki, to chodźmy to sprawdzić - powiedziałam.
Ruszyłam więc w miejsce, które wskazał mi mój Gligar. Byłam ciekawa, co on tam mógł takiego znaleźć.

Spokojnie doszliście do miejsca, które wskazał ci twój podopieczny. Tam przykryty liśćmi leżal sobie taki oto pokemon Wyglądał jakby właśnie co uciął sobie popołudniową drzemkę po sowitym obiedzie nie spodziewając się, że ktoś może go tutaj spotkać.

Spojrzałam zaciekawiona na pokemona i wyjęłam pokedex. Przeskanowałam nim śpiącego stworka, chociaż nie byłam zbyt pewna, czy podejmę się próby złapania tego Wurmple. No i też taka wątpliwość czy go budzić czy od razu kazać Gligarowi zaatakować?

Dexter przekazal ci nastepującą wiedzę o pokemonie robaku:

Cytat :

Wurmple
Poziom; 6.00
Płeć: Samica
Natura: Dostojna
Ataki: Tackle, String Shoot, Poison Sting
Sp. attack: -
Ability: Shield Dust

Gligar podleciał do legowiska robaka i delikatnie zaszeleścił liśćmi co natychmiast przebudziło malego pokemona.

Podeszłam bliżej, chowając swój pokedex do kieszeni. Wyjęłam z kieszeni trochę karmy i podsunęłam ją robaczkowi. Byłam ciekawa czy pokusi się na jedzonko. W sumie... Fajnie byłoby go złapać, byłby nowy członek do mojego teamu...
- Cześć, mały - powiedziałam miłym głosem do stworka.

Wurmple spojrzała na twoją rękę a potem na ciebie. Podpełzła do jedzenie i powąchała je jakby chcąc się upewnić, że to nie jest żadna trucizna, albo coś w tym rodzaju. Gdy stwierdziła, że nic jej nie grozi zaczeła jeść.

Zadowolona patrzyłam jak Wurmple wcina karmę. Widać niezbyt mi ufała, skoro tak ostrożnie podchodziła do tej karmy... Jak pokemon zjadł to usiadłam na ziemi i spróbowałam wziąć ją na kolana. Byłam ciekawa czy się w ogóle da...

Nic dziwnego, że Wurmple była nieufna. W końcu to dziki pokemon, a one nie od razu pałają miłością do nieznanych ozób. Jednak jedzenie było dobrym przekupstwem. Robaczek zjadł, a gdy wziełaś ją na ręce nie miała nic przeciwko.

Byłam zadowolona. Pogłaskałam Wurmple i Gligara (żeby nie był zazdrosny). Po chwili zdecydowałam się pytać dzikiego pokemona:
- Może dasz się złapać co? - spytałam i pokazałam mu Safari Balla.