Koszmary na ratunek ~ Gra IronMan

Szłaś przez gęsty las z tajemniczym chłopakiem, nie ważne co mówiłaś on nic nie odpowiadał. Waszej podróży towarzyszyła głucha cisza mogłaś oszaleć przez tą cisze, chłopak od czasu do czasu tylko spojrzał na ciebie ale dalej się nie odzywał. Idąc przez ten las wracały do ciebie wspomnienia tamtego dnia gdy uratował cie Darkrai, nawet twój pokemon miał dość ciszy i wyskoczył z pokeballa by narobić trochę hałasu. Na wasze nieszczęście akcja Gligara skończyła się tym że banda wkurzonych pokemonów zaczęła was gonić, musieliście uciekać dość szybko gdy spojrzałaś na chłopaka wydawało ci się że on sunął nad ziemią.

Jeszcze tylko tego brakowało... Zgrai pokemonów, która nas goniła. Czym prędzej biegłam, starając się uciec przed tą rozjuszoną gromadą... Rozumiałam, że mój Gligar po prostu chciał nieco ożywić atmosferę, ale trochę mu to nie wyszło i teraz na dodatek mamy kłopoty... Gdy spojrzałam na chłopaka, nieźle się zdziwiłam... Jak to... możliwe? Albo może po prostu mi się wydaje? Nie wiedziałam, na razie nie czas na pytania, a znając los to mi nie odpowie.... Ale to było... dziwne. Wiedziałam, że jakieś dziwności mogą wyjść z tego, że ze mną idzie ale nie aż takie.

Im dłużej uciekałaś tym trudniej ci było zebrać oddech, gdy już myślałaś że padniesz nagle coś strąciło cię z drogi. Czułaś jak się staczasz z jakiegoś wzniesienia ale nie czułaś bólu, gdy świat przestał ci wirować spojrzałaś na górę pokemony które was goniły nie zauważyły że spadłaś na dół więc byłaś bezpieczna. Ale gdy spojrzałaś pod siebie zrozumiałaś czemu nie poczułaś bólu, leżałaś na towarzyszącym ci chłopaku i wreszcie coś do ciebie powiedział. Mogłabyś ze mnie zejść z łaski swojej już po obijałem się o kamienie więc daruj mi już taki masaż. Widać było że chłopak był lekko posiniaczony ochroną ciebie.

- Ajaj, przepraszam - powiedziałam na to, wyobrażając sobie, że go to nieźle boli.
Natychmiast z niego zeszłam. Trochę mi było głupio, że to właśnie przeze mnie tak się poobijał i w ogóle... Przynajmniej kłopot z tymi pokemonami zażegnany. Cóż, miałam nadzieję, że mój Gligar więcej takich numerów nie wywinie... Po chwili wstałam i ewentualnie pomogłam chłopakowi wstać. Tylko żeby nie napadła na nas kolejna zgraja pokemonów...

Gdy tylko pomogłaś chłopakowi wstać znalazł się twój Gligar, na wasze szczęście bez dodatkowych kłopotów no może z wyjątkiem nabicia guza chłopakowi przez walniecie go przy lądowaniu. No i przez to uderzenie znów wylądowaliście na ziemi tym razem to chłopak na tobie, ale szybko odskoczył. Mogłaś przysiąc że przez chwile wasze usta się zetknęły. Eee może lepiej spadajmy z tego lasu. Chłopak był bardzo zawstydzony i czerwony na twarzy więc on też zauważył co się stało podczas jego upadku.

- Mhm, dobra... - powiedziałam też nieco zawstydzona.
Chyba też dostałam nieco rumieńców. Wstałam znowu z ziemi i się rozejrzałam wokoło. Spojrzałam na Gligara.
- Straszny rozbójnik jesteś - skomentowałam i poklepałam go po głowie.
Jak na razie nie chowałam swojego pokemona do balla, pewno po tym wszystkim już nie będzie próbował robić takiego zgiełku...

Dalej czerwoni na twarzy szliście przez las chłopak prowadził cię ale znów się nie odzywał, przynajmniej nic was już nie goniło. I wróciłaś do punktu wyjścia, znów w głuchej ciszy szliście przez las choć tym razem wyszliście z niego szybko tamte pokemony dały wam niezłe przyśpieszenie. Znaleźliście się na łące pełnej kwiatów z jakimś strumykiem, chłopak poszedł przemyć obicia przez zjazd z górki.

Rozejrzałam się wokoło.
- Ładnie tu - stwierdziłam.
Również podeszłam do strumyka i siadłam obok chłopaka zamyślona. Znowu ta cisza... Trochę nieznośna, ale chłopak do tych rozmownych nie należał... Głównie patrzyłam się na strumyk, ale co chwila zerkałam na chłopaka. W ogóle... skąd on tak nagle znalazł się wtedy przy drodze i dlaczego za mną idzie?

Chłopak przemilczał twoje stwierdzenie o tym miejscu i zaczął przemywać siniaki i otarcia. Gdy to robił na jego twarzy można było zauważyć grymas towarzyszący bólowi ale nawet mimo to milczał. Gdy skończył położył się gdzieś na łące i przysnął. Nawet jak zasnął to cisza dalej była taka sama.

Westchnęłam... To przeze mnie był teraz tak poobijany. Rozejrzałam się wokoło i spojrzałam na śpiącego chłopaka. Cóż, chyba poczekam, aż się obudzi... Ta cisza jest... nie do wytrzymania. Stwierdziłam, że połażę po okolicy i rozejrzę się za pokemonami, które mogłabym złapać... Byleby znowu nie napadła na mnie jakaś rozwścieczona gromada... Lub jeden silny, typu Ursaring... Tamten Darkrai też mnie zastanawiał. Chodziłam więc po łące, rozmyślając o tym wszystkim.

Im dłużej czekałaś tym dłużej głucha cisza dawała ci się we znaki, pokemonów takowych też nie mogłaś znaleźć i na twoje szczęście one też nie znalazły ciebie. Chłopak wciąż się nie budził, im dłużej myślałaś o Darkrai'u tym bardziej śpiący chłopak go przypominał.

W końcu stanęłam w miejscu i popatrzyłam się na chłopaka. Podrapałam się po policzku. On na serio jest bardzo podobny do tego pokemona... Tylko nie wiedziałam zbytnio co o tym myśleć... Jakby on był Darkrai... Nie... To zdawało mi się być niemożliwe. Siadłam w końcu na trawie niedaleko niego, po czym się położyłam i popatrzyłam na niebo. Może przynajmniej będą chmury i spróbuję je pokojarzyć na kształty...

Patrząc na chmury widziałaś w nich sylwetki pokemonów, zauważyłaś Pichu, Ursaringa, Emolge, i Darkaia. Im dłużej patrzyłaś tym bardziej nuda dawała o sobie znać aż w końcu zasnęłaś. Gdy się obudziłaś pierwsze co cię zdziwiło był fakt że drzewa się poruszają, dopiero potem zauważyłaś że jesteś niesiona na plecach przez chłopaka.

- Hm? - zdziwiłam się i to bardzo.
Zsunęłam się z pleców chłopaka i na niego spojrzałam.
- Mogłeś mnie przecież obudzić... - powiedziałam do niego. - Hm, no to... dziękuję - dodałam po chwili.

Próbowałem ale nie udało się śpisz jak kamień więc zacząłem cię nieść.
Obudziłaś się idealnie gdy wychodziliście z lasu przed wami wreszcie pojawiło się miasto i miejsce gdzie mogliście odpocząć od dzisiejszej przygody w lesie i może wreszcie porozmawiać. Idąc za chłopakiem doszłaś do jakiejś knajpy z jedzeniem, w którym zamówił sobie ramen i yakisobe.

- Mhm... - powiedziałam.
Rozejrzałam się wokoło, tak więc na dziś koniec tej wędrówki po lasach... Jak byliśmy już w knajpie to z ciekawości zamówiłam sobie to samo co chłopak. Jeszcze nie miałam okazji jeść takich dań... Siadłam przy jednym ze stolików i czekałam na dania. Cóż, trzeba będzie znowu próbować go popytać...

Gdy kelner przyniósł wam zamówienia przed tobą pojawiła się miska z Ramen i talerz Yakisoby Chłopak był lekko zdziwiony tym że zamówiłaś to co on. Ty umiesz jeść pałeczkami? Zapytał i zaczął jeść swoje zamówienie zaczynając od miski z ramen.

Ajj no tak, zapomniałam o pałeczkach. Jadłam coś kiedyś u cioci, ale niezbyt mi szło.
- Niezbyt, nie pomyślałam o tym... - mruknęłam.
Po chwili zabrałam się za jedzenie ramen, miałam nadzieję, że to ogarnę, a nie wyjdą mi jakieś głupie wpadki...

Jak tylko próbowałaś coś chwycić pałeczkami od razu ci upadało do talerza, nawet chłopak nie mógł na to patrzeć i pokazał jak trzymać i używał pałeczek dzięki czemu udawało ci się w końcu zacząć jeść. Widzisz aż tak trudne to nie jest. Pierwszy raz odkąd go poznałaś uśmiechnął się do ciebie.

Kiwnęłam głową i też się uśmiechnęłam. Zabrałam się za dalsze jedzenie. Te pałeczki były nawet zabawne... Ogólnie po dzisiejszych przeżyciach byłam teraz zadowolona i bardzo ciekawa kolejnego dnia... No i chciałabym złapać jakiegoś pokemona, byleby mnie potem żadne nie goniły. Ja to mam szczęście do wściekłych pokemonów... Jak skończyłam jeść to odniosłam naczynia po sobie.

Nawet nie zdążyłaś wstać a kelner zabrał wasze talerze i odebrał zapłatę za was obojga od chłopaka, kelner zwracał się do niego z szacunkiem jakby był tam znany. Gdy wyszliście z knajpy robiło się już ciemno więc z łapania pokemonów nici a na dodatek musieliście teraz szukać jakiegoś noclegu. Na twoje szczęście chłopak chyba wiedział gdzie szukać bo od razu z pod restauracji ruszył w głąb miasta.

Widać chłopak bardzo dobrze zna okolice. Tak więc ruszyłam za nim, rozglądając się po mieście. Ciągle zastanawiało mnie, kim on jest. Oczywiście jedyne co mi na myśl przychodziło to Darkrai... Cóż, to jutro rano poszukam jakichś pokemonów po okolicy. Stwierdziłam też, że może później go o wszystko wypytam, jak będzie więcej spokoju.

Idąc za chłopakiem doszłaś do jakiegoś zajazdu, chłopaka nigdzie nie było więc najwyraźniej wszedł do środka. Gdy znalazłaś się w środku chłopak rozmawiał z recepcjonistką która pytała czy ma być jeden czy dwa pokoje chłopak spojrzał na ciebie zostawiając decyzje tobie.

Hm, jeden pokój to byłaby świetna okazja, by porozmawiać z nim.
- Jeden - odpowiedziałam.
Rozejrzałam się po zajeździe i jak pokój już był wynajęty, to ruszyłam tam z chłopakiem. Pewno po tym śnie na polanie nie będzie chciało mi się zbyt wcześnie iść spać.

Recepcjonistka wręczyła wam klucz, po krótkiej wędrówce korytarzem znaleźliście się w troszkę wiekszym niż normalnie pokoju hotelowym z telewizorem i jednym łóżkiem. Chłopak podszedł do okna i je otworzył, po czym usiadł na fotelu miałaś teraz szanse przywalić mu serią pytań.