"Służba nie drużba..." - gra Ao.

Spinarak, tak sobie myślę...skoro masz taki talent do tworzenia rzeźb ze swojej sieci, może chciałbyś do mnie i Tympole dołączyć? Tak na prawdę, szukamy ambitnych pokemonów, ale nie tylko pod względem walki rzecz jasna. Chciałbym spróbować z Tobą po współpracować by zobaczyć czy uda nam się stworzyć coś fajnego. Co ty na to? - zapytałem Spinaraka po czym czekałem na jego reakcję.

Spinarak zaczął kręcić się dookoła własnej osi i ekscytować za pomocą podnoszenia się na pajęczej sieci i czekał tylko, aż wyciągniesz pokeball'a.

Świetnie mały, tutaj masz Pokeball. Po dotknięciu tego guziczka pośrodku, ball się otworzy i wciągnie CIę do twojego nowego domku. - oznajmiłem pokemonowi i czekałem na ruch z jego strony, podekscytowany nową zdobyczą...

Pokemon bardzo się ucieszył i z chęcią wszedł do pokeball'a. Yay! Masz Spinaraka! Szkoda tylko, że zapomniałeś o Tympole'u, który dalej wisi w powietrzu w sieci...
- Tympole!

Racja! Tympole, nic Ci nie jest? - zapytałem pokemona podchodząc do niego i wyjmując go z sieci. Po chwili wrzyciłem pokemona ponownie do wody i wyjąłem Dex'a zbliżając go do pokeballa ze Spinarakiem.
- Tympole, mamy nowego znajomego. Wgl. to zastanawiałem się o tym, i chciałem się Ciebie zapytać czy masz jako takie pojęcie o pokazach pokemon?

Cytat :

Nazwa : Spinarak
Płeć : Samiec
Level : 7
Zdolność : Insomnia
Charakter : Spinarak jest artystą, ale to nie znaczy, że nie potrafi walczyć. Ba, idzie mu to bardzo dobrze, bo jest w stanie upokorzyć przeciwnika. Nie lubi spać.
Ataki : Poison Sting, String Shot, Scary Face

Tympole ucieszyła się, że ją uratowałeś i wrzuciłeś do wody. Jak zapytałeś o pokazy, to ta nie wiedziała co masz na myśli. Jakby nie patrzeć, to świeżak, który dopiero zaczyna się uczyć. Po chwili dziewczynka dodała swoje pięć groszy:
- Jesteś koordynatorem? W następnym miasteczku znajduje się emerytowany koordynator, który parę razy wygrał kilka pokazów. Jestem pewien, że on Ci pomoże i da parę wskazówek.

- Mówisz? - Zapytałem dziewczynki.
- Może on by mógł mi pokazać nieco swoich sztuczek, jednocześnie Tympole by zrozumiała o co chodzi.? - pomyślałem.
- W którą stronę powinienem się udać? I jak daleko jest owe miasto?

- Wróć ścieżką, którą tu przyszliśmy, a potem udawaj się cały czas w lewo. W końcu powinieneś dotrzeć do miasta, a w nim i Archiwista i staruszek. Papa i pozdrów ode mnie wszystkich!
Podziękowałeś dziewczynce i poszedłeś w swoją stronę zabierając pokemony. Jak byłeś kilka metrów, to usłyszałeś mocne pieprznięcie w glebę. Odwróciłeś się, ale dziewczynki już nie było, podejrzane...

Okej, dziękuję za pomoc, uważaj jak będziesz wracać do domu. - powiedzialem do dziewczynki po czym udałem sie w swoją stronę. Po tym całym jebnięciu w ziemię nie wiedziałem co się stało, a dziewczynki już nie było. Dziwne racja, ale prawda była taka że posiadała i tak dziwne zdolności, a w moim życiu chyba już mnie nic nie zdziwi. Tak więc idę dalej, szybko udając się w miejsce zamieszkania owego staruszka.

Idziesz sobie idziesz, aż w końcu nic się nie dzieje. Leśna dróżka otoczona ładnie kamieniami, widać, że ktoś ładnie zaplanował ścieżkę z tego miasta do następnego. Wszystko było pięknie oszacowane, drzewa w równej kolejności, kamienie, to było dziwne i majestatyczne. Po kilkunastu dobrych minutach podniecania się naturą, zauważyłeś drogowskaz
Tą drogą dojdziesz do Camp Town

Camp Town? Myślałem już że Camp Nou. - pomyślałem z przerażeniem, iż mogłem być bóg wie gdzie, ponieważ tak się zamyśliłem obserwując drzewa i kamienie. No cóż, nie ma co zwlekać i trzeba się udawać dalej, przed siebie.

Udałeś się do jak się okazało wioski, bo miasto to raczej nie było. Pewnie chwyt marketingowy. Pełno domków drewnianych, ogrodników, farmerów, dzieci bawiących się w bardzo stare zabawy. Można tu było zauważyć ogarniającą to miejsce harmonię. Nic nie było zachwiane, pokemony żyły tutaj z ludźmi w zgodzie. Ponyty pomagały ludziom i w nagrodę były karmione, Lotady użyczały wody, a dzięki temu były doceniane. Coś pięknego.

Przyglądając się z przyjemnością na owe zjawisko, gdzie pokemony i trenerzy nawzajem się szanują itd. itp. podchodzę do jednego z farmerów który zajmował się Ponytą.
- Dzień dobry. Mam pytanie...gdzie znajdę dom starszego pana, ponoć był kiedyś koordynatorem? - powiedziałem spokojnie po czym, pogłaskałem konia po głowie.

Ponyta spokojnie "ugasiła" swe płomienie, a raczej sprawiła, że ogień nie parzył Cię i dała się pogłaskać po główce. Farmer zaś odpowiedział:
- Aaa! Chodzi o Starego Bena? Widzisz tą chatkę na przeciwko tego ogrodu z wielkimi drzewami, na których rosną owoce? To właśnie chata Bena.

Wysłuchałem farmera po czym podziękowałem mu za pomoc i serdecznym uśmiechem pożegnałem go. Następnie, zerknąłem na dom "Starego Ben'a" po czym udałem się w jego stronę. Gdy dojdę do jego drzwi, pukam, i czekam cierpliwie aż zgodzi się mnie wysłuchać.

Zwykła chata jak dla osoby, która wiele w życiu widziała i po prostu chce prowadzić spokojne, wiejskie życie. Prędzej to przybliża do biedy, niż bogactwa, ale może tak to ma wyglądać? Zapukałeś, a po chwili drzwi Ci otworzył tak na oko 45 latek z szarymi włosami i średniej długości brodą.
- Witaj chłopcze. Co Cię sprowadza do starego Bena, co?

Witam, nazywam się Ao White, i jestem żo...początkującym koordynatorem. Słyszałem od małej dziewczynki iż zajmowałeś się tym kiedyś, i poleciła mi bym z Tobą o tym porozmawiał, że możesz dużo wnieść w moje przyszłe zajęcie. - powiedziałem do staruszka. Na początku chciałem powiedzieć o moim prawdziwym zawodzie, jednak gdybym to zrobił, to mógłbym wprowadzić niepotrzebny zamęt, lęk czy bóg wie co.

- Hmm, no dobrze. Zapraszam.
Weszliście do środka i ujrzałeś ładnie wykonany dom i pełno zdjęć i różnych wstążek. Czyli to nie były kłamstwa, to na prawdę jakiś porządny koordynator.

- Napijesz się czegoś? Kawa, herbata, sok?
Spytał staruszek, po czym dodał:

- A masz jakiekolwiek doświadczenie w tej dziedzinie? A! I pokaż oraz od razu przedstaw swoje pokemony.

- Widzę że był pan prawdziwym talentem w pokazach. - powiedziałem do staruszka oglądając po kolei jego zdjęcia.
- NIe, nie. Dziękuję, nie chce zabierać panu zbyt wiele czasu. Co do mojej praktyki, to nie posiadam żadnej, natomiast wiem jak wyglądają same pokazy, oraz wiem to że w przeciwieństwie do walk nie muszę tutaj pokazywać jak silne są moje pokemony, jednak zaprezentować je w jak najlepszy sposób. Zgadza się?

- Dokładnie... W pokazach chodzi o to, aby jak najlepiej się zaprezentować, pokazać, że pokemon to coś więcej niż siła. To gracja, wdzięk i piękna istota. Niestety, ale jest też bardzo szkodliwe. Uzależnia i chce się stać człowiek sławniejszy, im więcej zdobywa wstążek czy fanów. Ehh...
Widać, że staruszek odpłynął we własne myśli.

- Słuchaj, jeżeli nie chcesz mi zajmować dużo czasu to po co tu przybyłeś? Usłyszeć to jedno zdanie? Albo masz czas i zostajesz u mnie na praktyki albo idź zdobywać świat.
Ben chyba się lekko zdrażnił, ale co poradzić. Starość.

- Okej, okej, Panie Ben'ie. Jak pan sobie rzeczy, po prostu nie lubię zabierać ludziom czasu. - powiedziałem staruszkowi, po czym zdjąłem plecak i wygodnie rozsiadłem się na fotelu, oczekując iż starzec będzie mi więcej opowiadał o tym wszystkim.
- A proszę mi powiedzieć, czy w regionie Hiken, to wszystko wygląda jakoś inaczej? Chodzi o te konkursy.

- Niby nie, a jednak tak. Chodzi o to, że w normalnych konkursach chodzi głównie o wygraną w walce pokazując jakie to ma się wspaniałe kombinacje. W Hiken chodzi bardziej o to, aby stworzyć sztukę. Dlatego wpierw jest walka, a potem dopiero etap prezentacji, bo to co przedstawi pokemon to pokaz. Hiken to miejsce dla zagubionych dusz, pragnących odetchnąć od starego życia.
Staruszek westchnął, a po chwili spojrzał Ci w oczy i rzekł:

- ...czyli na przykład dla Ciebie.
Skąd on mógł to wiedzieć? Doświadczenie, ślepy traf, jakaś moc? Nie wiesz tego.

- No to zaprezentuj mi swoje pokemony i zobaczymy co da się z nich wykrzesać. Od razu zrobimy ćwiczenie, zaprezentuj swoje pokemony, opowiedz króciutko o nich.

Spojrzałem na dziadka, podejrzliwym wzrokiem. MImo że mnie nie znał, to wiedział o mnie więcej niż myślałem...albo człowiek ma talent który przejrzy człowieka na wylot, albo wie o mnie znacznie więcej od kogoś innego.
- Dobrze więc, posiadam póki co dwa pokemony. Tympole, Spinarak Show Time! - powiedziałem wyrzucając dwa pokeballe lekko ponad sufit.
- Oto moje dwa pokemony. - Tympole od razu wziąłem na ręce by się nie telepotał po ziemi.

- O. Znam tego Spinaraka. Często spacerując po lasach spotykałem Spinaraki z jego familii, klan Arterów. Bo widzisz, nie wiem czy wiedziałeś, ale w regionie Hiken często znajdują się jakieś klany pokemonów, które się w czymś specjalizują, czymś wyróżniają. Spinaraki Artery to artyści, często można się napotkać na ich prace w lesie. Są one bardzo ważne, dzięki temu powstaje coś pięknego i trwałego.
Pokemon pomiział po odwłoczku pokemona i spojrzał na Tympole.

- Baaaardzo młody pokemon. Mało wie, mało widział. Jeżeli chciałbyś, aby ten pokemon pomagał Ci w zawodach koordynatorskich, to musiałbyś dużo z nim ćwiczyć. Jesteś tego świadom? Jesteście do siebie przywiązani?

- Klany? - zastanowiłem się chwilę nad tym co powiedział starzec. W sumie, dobrze że wiem nieco więcej o Spinaraku. Zawsze coś.
- Ymm, Tympole mam dopiero od niedawna. Dostałem go od profesora niedaleko stąd. W sumie, sam go sobie wybrałem, nie lubie iść na łatwizne, a wiedziałem że z tym pokemonem łatwo nie będzie z racji iż jego mobilność na lądzie jest bardzo niska. - odparłem staruszkowi.