"Ookami no Kaji" - gra Inumaru

I tak oto wykonany został tatuaż pod Twoim okiem. Pobliski Mag Tatuażysta stwierdził, że wyglądasz na prawdę groźnie.
- Mistrz Makarov kazał udać Ci się do sali numer 616. Będzie tam na Ciebie czekał Twój nowy mentor. Będzie Cię uczył podstaw walki i opanowania mocy. Po pewnym czasie zaczniecie razem podróżować, dopóki sam nie będziesz miał możliwości, aby na własne ryzyko wykonywać zadania dla gildii. No, jak wyjdziesz z tego pokoju to idź cały czas w lewo. Trochę Ci to zajmie, ale nie przejmuj się. Jak już znajdziesz pokój, to wejdź do niego. A i tutaj masz sprzęt trenera przy okazji. Przyda Ci się, jako, że widzę, iż Growlithe jest Ci bardzo wierny. Zeskanuj go tym oto urządzeniem, to pokedex. No, śmiało.
Czas chyba zeskanować psiaka i wyruszyć do pokoju, spotkać swego mentora.

- Dziękuję... - pomacałem się w miejscu, w którym dostałem tatuaż... a więc nareszcie coś stało się w moim życiu... w dodatku coś na prawdę niespodziewanego. Czułem dziwne ciepło w środku kiedy patrzyłem na Growlithe'a... czyżby miał zostać moim przyjacielem? Nigdy... nie miałem przyjaciela... ale nadszedł czas wrócenia do rzeczywistości. Kiwnąłem głową w podziękowaniu za tatuaż oraz sprzęt trenera... trener... kim w zasadzie jest taki trener Pokemon? Postanowiłem zeskanować mojego Growlithe'a, po czym udać się do pokoju. Pamiętając o w skazówkach tatuażysty, poszedłem do pokoju, a jeśli udało mi się go znaleźć wszedłem do środka i rozejrzałem dookoła.
- Erm... dzień dobry, mistrz Makarov kazał mi tu przyjść... -

Cytat :

Nazwa : Growlithe
Płeć : Samiec
Level : 5
Zdolność : Flash Fire/Intimidate
Charakter : Bardzo pieszczotliwy pokemon. Z powodu młodego wieku woli się bawić, niż walczyć.
Ataki : Bite, Roar

Po jakichś parunastu minutach znalazłeś salę 616. Przez chwilę intuicja podpowiadała Ci, aby nie wchodzić do środka. Czemu? Okazało się po chwili, bo gdy tylko uchyliłeś drzwi i byłeś prawie w pomieszczeniu, to w Twoją stronę poleciał bardzo szybki piorun kulisty. Szczęście? Zdolności? Przeznaczenie? Coś sprawiło, że wykonałeś ledwo unik, dzięki któremu kula Cię nie trafiła. Widziałeś ledwo sylwetkę postaci, która stała w ciemnościach, a jedyne rysy widać było przez elektryczność jaką tworzył w dłoni. Co chwila się iskrzyło i poczułeś w tym momencie potęgę osoby naprzeciwko.
- Szósty z czterdziestu siedmiu...

Drugi raz w ciągu ... w sumie jakiego czasu? 2 dni? Jednego dnia? Tygodnia? Ile byłem nieprzytomny... eh, nieważne... ale ponownie byłem bliski dość mocnego uszczerbku na zdrowiu... chyba nie mam szczęścia.
- Hej, rozumiem, ze możesz być moim mentorem, ale byłbym wdzięczny gdybyś nie miotał we mnie kulami energii! - odpowiedziałem nieco zirytowany, jednak gdy "zobaczyłem" swojego mistrza od razu nabrałem skruchy - P... przepraszam sensei, za unoszenie się... aczkolwiek nie jestem przyzwyczajony do przebywania w sytuacjach zagrożenia życia... - spróbowałem spojrzeć mu w oczy.
- Ale przejdźmy do rzeczy. Mistrz Makarov wysłał mnie do Ciebie sensei, abyś nauczył mnie bycia magiem... oraz abyś pomógł mi opanować moją magię... tak? Ona chyba polega na... przemianie... i o co chodzi z szóstym z czterdziestu siedmiu? - spróbowałem podejść do mistrza lub mistrzyni... ale po chwili zrezygnowałem czując tą moc...

Wygłaszałeś swe mowy, a Mistrz cały czas stał w bezruchu i bawił się elektrycznością. Trochę Cię to irytowało, że tak Cię traktuje, ale próbowałeś się unosić. W końcu gdy wspomniałeś o liczbie, ten odpowiedział. Miał chłodny, poważny, pewny i na prawdę spokojny ton głosu.
- Sześciu z czterdziestu siedmiu uczniom udało się uniknąć pierwszego ciosu, gdy tu weszli. Reszta, no cóż... Powiedzmy, że nie mieli tyle szczęścia...

Przerwał i nagle zniknął. Niczym mrugnięcie oka, zniknął i usłyszałeś jego głos za sobą.
-... co Ty...

I uderzył Cię ciosem w szyję, po czym od razu padłeś na glebę powoli mdlejąc. O dziwo uderzenie nie było strasznie mocne, było raczej, techniczne. W końcu zemdlałeś... Masz do tego pecha.
- Szósty z sześciorga...

Obudziłeś się w lesie, podobnym do tego w którym kiedyś mieszkałeś, ale tutaj, było spokojniej. Rozejrzałeś się i to był chyba Twój mistrz, który siedział pod drzewem i palił papierosa.

Kolejny raz zemdlałem... czy tylko ja miałem wrażenie że to zaczyna być na prawdę nudne i irytujące? A w dodatku widok mojego mistrza palącego papierosa pod drzewem też nie był chyba czymś co chciałem zobaczyć.
- Z całym szacunkiem sensei, czy ogłuszanie mnie było konieczne? Naprawdę zaczynam mieć dość mdlenia... to nie jest przyjemne uczucie. A tak właściwie... czemu mnie tu przeniosłeś? - zapytałem się człowieka, który siedział pod drzewem, gdy zdałem sobie sprawę, że to mógł nawet nie być mistrz... co ja tu robię? Czemu zostałem przeniesiony w to miejsce?

- To twoja pierwsza lekcja, młody. Pamiętaj, ZAWSZE, bądź czujny. Czasem nawet w miejscu, w którym mógłbyś czuć się bezpiecznie, może dojść do tego, że ktoś Cię uderzy w pewien punkt i zemdlejesz.
Mężczyzna dokończył papierosa, wstał i otrzepał się.

- Jestem Kiba. Stary pierdolnik wybrał Ciebie, abym trenował, a skoro Ciebie posłał DO MNIE, to musiał mieć jakiś powód. Więc? Kim jesteś i opowiedz mi, czemu nasz wspaniały mistrz wybrał akurat ciebie pod moje oko?

Trochę zaczęła mnie irytować arogancja mojego nowego sensei. Owszem, był potężny, ale czemu obrażał swojego mistrza? To było dla mnie nielogiczne... jednak to co mówił miało jakiś sens. Pewnie gdybym nie był szczególny, to przysyłanie mnie do tak potężnego maga nie miałoby sensu. Postanowiłem więc powiedzieć Kibie wszystko co sam o sobie wiedziałem.
- Tak więc... nie wiem skąd jestem, ani czy jestem człowiekiem. Powstałem znikąd, zawsze próbowałem rozwiązać tą zagadkę... nazywam się Yamamoto Takeshi. W gildii znalazłem się, po tym jak znalazł mnie jakiś mag. Zemdlałem po tym jak połowicznie przemieniłem się w płonącego wilka, aby ratować Growlithe'a przed watahą Mightyen... a tak poza tym gdzie jest Growlithe? - zacząłem rozglądać się za psiakiem. Bez niego nie czułem się bezpiecznie.
- W każdym razie, wydaje mi się, że uwolniłem dość dużo energii i być może spaliłem kawałek lasu... po czym zemdlałem. To już chyba wszystko co mogę ci o sobie powiedzieć... - skończyłem wypowiedź.

- O swojego psiaka się nie martw, jest tutaj, w pokeballu.
Kiba rzucił Ci kulkę, po czym zaczął palić kolejnego papierosa.

- Rozumiem... Czyli sztuka przemiany, walki fizycznej i moc żywiołu ognia. To wyjaśnia czemu akurat Ciebie wysłał do mnie Mistrz. Dobra, słuchaj młody. Wiesz coś może o Kajikami'm?
Spytał Cię Kiba sprawdzając Twoją wiedzę historyczno-religijną.

Złapałem kulke, i włożyłem ją do kieszeni. Od razu poczułem się trochę lepiej, gdy mistrz zadał mi pytanie. Cóż, chyba wyjaśniłem jasno, sprawę mojego pochodzenia, ale skoro nie zrozumiał, musiałem się powtórzyć.
- Przepraszam sensei, ale niestety, teraz... jest mój pierwszy raz gdy spotykam innych ludzi. Nigdy wcześniej nie wyszedłem poza mój las... i cóż, niestety dużo nie wiem o tym świecie... urodziłem się mając dar mowy, znałem wszystkie słowa, ale nie znałem historii świata... nic. Jedyne co zrobiłem w ciągu swojego życia, to uratowanie Growlithe'a. Nie znam tego świata. - powtórzyłem Kabiemu.

- Hmm... Czyli może moja teoria się potwierdzi? Hmm... Słuchaj młody. Sprawa wygląda następująco. Istnieje bóg Kaji-kami, który jest symbolem ognia i w dawnych wierzeniach, podaje się, że kiedyś istniał Rai-kami, który był symbolem elektryczności, ale niestety, jego kult i wszyscy wyznawcy zostali zamordowani, a bóg, stracił w końcu moc. Tak czy siak, Rai-kami miał w zwyczaju tworzyć swoich własnych herosów, którzy posiadali część jego boskiej mocy. Ja umiem posługiwać się jak zauważyłeś mocą piorunów i tym podobnych, ponieważ dużo ćwiczyłem i studiowałem na te tematy, ale zszedłem z tematu. Po stworzeniu, Heros się rozwijał, nie wiedział czemu, jak i gdzie, dopiero po jakimś czasie mu to uświadamiano, ale wraz ze zniknięciem zakonu kultu Rai-kamiego, wiele osób nawet może nie wiedzieć, że ma dar, chociaż to wątpliwe. Dlatego moim zdaniem, Kaji-kami, który jest obecnie najpotężniejszym z bogów, podpatrzył to i zrobił tak samo, stworzył coś na wzór Herosa Raikamiego. Hmm... Pomyślmy...
Mistrz nagle po tym całym monologu NA RAZ wciągnął całego papierosa i po chwili oparł się o drzewo.

- Herosi przeważnie uwalniali swoją moc poprzez gniew, bo swoją potęgę musieli wyzwolić. Powiadasz, że zamieniłeś się po raz pierwszy przy pomocy Growlithe'owi, tak...?
Spytał Cię Kiba i spojrzał mrocznie. W trymiga zniknął i poczułeś, że coś cię mocno kopnęło w plecy, przez co poczułeś paraliż i padłeś na glebę. Czułeś, że nie masz sił się ruszyć. Kiba wypuścił Growlithe'a, którego złapał za futro i podniósł do góry. Raczej go to bolało...

- To co? Zamienisz się grzecznie samemu wprawiając się w złość, czy mam zrobić krzywdę Twojemu przyjacielowi?
Mistrz drugą rękę wyciągnął za plecy i nagle pojawił się duży, prawie dwuręczny miecz, który powstał z elektryczności, ale uformował się w normalną stalową broń. Ułożył go tak, jakby miał Growlithe'owi poderżnąć gardło.

Wysłuchałem spokojnie tego co miał mi do powiedzenia Kiba... brzmiało to całkiem prawdopodobnie. Miało to nawet sens... Ale, że miałbym mieć część mocy jednego z największych Bogów? Bogowie istnieją? Nawet nie zdążyłem odpowiedzieć, gdy znowu zostałem sparaliżowany. To było naprawdę irytujące... Gdy mistrz zabrał mi Growlithe'a. Wkurzyłem się... mocno.
- Ej, co ty sobie wyobrażasz, zostaw go! - wrzasnąłem, aczkolwiek pewnie i tak nic to nie dało. Wtedy wyciągnął miecz. Czarne myśli przeszły mi przez głowę, nie, nie mogłem mu pozwolić na zamordowanie mojego Growlithe'a. Chciałem coś zrobić, ale bałem się tego miecza... trudno, on nie zrobi nic Growlithe'owi.
- ODDAJ MI GO! - rzuciłem się na niego, chociaż wiedziałem, że pewnie nic to nie da. On był o wiele silniejszy ode mnie ode mnie. Potrzebowałbym cudu lub prawdziwego zastrzyku energii... potrzebowałbym mocy, którą otrzymałem, gdy broniłem Growlithe'a, wiedziałem, że właśnie to chciał osiągnąć Kiba. Ale nie byłem pewny czy to najlepszy sposób...

- O-jo-joj. Chłopiec zaczyna się denerwować? Co za peszek... Skoro nie możesz uratować swojego psiaka, to chyba nowego pokemona będziesz musiał złapać. Szkoda, taki fajny Growlithe. Pożegnaj się z nim...
I mistrz już zamachnął się i odciął łeb Growlithe'owi... Ty nie mogłeś w to uwierzyć. Jak on mógł to zrobić? Bezbronnemu psu? To chyba jakiś psychopata... Jednak zawiodłeś się na sobie, bo czułeś, że nie możesz nic zrobić. Po chwili poczułeś liźnięcie psa. Energia Ci wróciła i to Twój psiak lizał Cię po mordzie uradowany. Kiba schował miecz, usiadł pod drzewem i zapalił kolejnego peta.

- C... co się stało? - spytałem skonfundowany. Przecież przed chwilą widziałem, jak Kiba odciął łeb mojemu Growlithe'owi... ale cieszyłem się, że psiak jest cały. Przytuliłem go do piersi...
- Co się stało... przecież... przed chwilą... od... odciąłeś mu łeb... czemu to zrobiłeś? - zapytałem się Kiby powstrzymując ledwo co łzy. Mimo wszystko wydało mi się, że to co zrobił mistrz było na prawdę okrutne.

Zrobiło mi się ciut lepiej na duchu, gdy powiedział, że to iluzja. Jednak w dalszym ciągu wydawało mi się, że to co Kiba pokazał było zbyt okrutne... Na szczęście psiakowi nic się nie stało, nie musiałem się o niego bać. I wtedy zostałem potraktowany... w sumie nie wiem jak. Jak nieważny szczegół. Ale cóż, mistrza się nie wybiera... w każdym razie, czasem nie... poprosił mnie o znalezienie czegoś do jedzenia? Nie ma problemu, w końcu żyłem sam przez dłuższy czas... wyruszyłem do lasu, w poszukiwanie pokarmu. Growlithe'a wypuściłem z PokeBalla, aby mógł mi towarzyszyć w "polowaniach. Rozglądałem się za jakimiś smakowitymi jagodami - w końcu tym się zawsze żywiłem. Poza tym rozglądałem się za jakimś przeciwnikiem... właściwie to dla kogo? Kazał mi trenować... mówił o Growlithe czy o mnie? Hm, obaj musimy zapewne poćwiczyć. Tak więc szukałem przeciwnika, który byłby odpowiednim przeciwnikiem dla Growlithe'a... najlepiej jakiś typu trawiastego, czyż nie? Wtedy Growlithe miałby przewagę, więc nie byłoby źle jak na początki...

Mistrz odesłał Was w siną dal, a sam tradycyjnie siedział i palił papierosa. No cóż, masz rację. Mistrza się nie wybiera, ale tak samo człowiek nie wybiera przeznaczenia i zdarzeń, które go spotykają. Szukałeś jagód i dzięki obeznaniu w logistyce leśnej, zdobyłeś pełno jagód. Już miałeś zebrać jagody z ostatniego krzaka, ale zauważyłeś, że większa ilość darów natury została zjedzona. Wsłuchujesz się razem z Growlithe'm i słyszycie, że ktoś, bądź coś żre obok krzaków. Wyskakujecie i widzicie takiego obżartucha:

- Ty... - spojrzałem na Pokemona z poirytowaniem. Czemu on musi tyle żreć? Eh, teraz chyba pora na trening dla Growlithe'a. Zeskanowałem robaczka po czym powiedziałem:
- Hej, ty. Uważaj, teraz za zjedzenie naszych jagód, będziesz musiał słono zapłacić... co powiesz na walkę? Growlithe, użyj Roar, aby okazywał choć trochę skruchy... - obserwowałem ruchy robaczka, chcąc dowiedzieć się co potrafi... przydałoby się znać swojego przeciwnika.

Cytat :

Nazwa : Sewaddle
Płeć : Samiec
Level : 6
Zdolność : Chlorophyll
Charakter : Sewaddle jest żarłokiem i jedzenie to jego główne hobby. Jest tchórzliwy i nie ma zapału do walki.
Ataki : Tackle, String Shot,

Zacząłeś przemawiać do Sewaddle, a ta lekko była zmieszana całą sytuacją. W końcu je sobie spokojnie, a tu ktoś jej przerywa. No cóż, jeśli chciałeś walki, to wszystko schrzaniłeś, bo używając Roar, który nota bene powoduje, że pokemon tchórzy, raczej nie miałeś okazji. Sewaddle słysząc krzyk, zesrał się ze strachu i uciekł za pomocą String Shot. Ale masz jagody za to!

Roar to atak, który przestrasza Pokemony... zapamiętać.
Zganiłem się w myślach za tak głupi ruch. Ale cóż, nigdy nie walczyłem, nieprawdaż? Teraz przynajmniej wiem co daje Roar. Ale podniosłem jagody i wróciłem do ich zbierania, wydawało mi się, że potrzeba ich było jeszcze trochę. Następnie po uzbieraniu odpowiedniej ilości, udałem się ponownie do Kiby, w końcu on prosił, żebyśmy znaleźli żarcie... niestety musiałem mu chyba zgłosić również, to że nie miałem okazji do potrenowania.

Wróciłeś do Kiby z pełną ilością jagód, a ten tylko na Ciebie spojrzał i rzekł:

- Łaaaaaał. Jesteś ognistym wilkiem i będziesz się żywił jagódkami? Proszę Cię bardzo, jak wolisz. Wilk Wegetarianin, to może być niezłe. Zupełnie jak wampir świecące jak kula dyskotekowa w świetle Słońca i wilkołaki eksponujące swoją wygoloną klatę. Dobra, siadaj, podziel na pół i powiedz jak poszedł trening. Bo coś szybko wróciłeś.

Uśmiechnąłem się zakłopotany do mistrza.
- Cóż, tym się zawsze żywiłem... raczej nie jadam czegoś co żyło. - usiadłem, rozdzieliłem jagody pomiędzy siebie, a mistrza, kiedy zadał pytanie o trening zmieszałem się bardzo. Pomyślałem, żeby zwlekać z odpowiedzą, ale po chwili namysłu stwierdziłem, że wtedy rozgniewa się bardziej... chociaż w sumie nie wiedziałem, czy na pewno się pogniewa... chociaż byłem tego prawie pewien.
- Jeszcze do niego nie podszedłem. Próbowałem, ale niestety nie wiem jak ja miałbym trenować... a przeciwnik Growlithe'a uciekł. Wiem, że nie wykonałem twoich rozkazów mistrzu, ale czy mógłbyś mi jednak trochę pomóc i choćby powiedzieć, jak powinien wyglądać ten trening? -